Kayzen

Bir insanın ən böyük səhvi birinə lazım olduğundan daha çox dəyər verməsi deyil, özünə layiq olduğundan daha az dəyər verməsidir .

Sonluğa gəldiyin üçün ağlama, sadəcə onu yaşaya bildiyin üçün gülümsə.

İtirəcək heç nəyi olmayan insanlardan qorxmalısan. Çünki onlar qazanmaq üçün hər şeyi edərlər.

Önəmli olan həyatda başına gələnlər deyil, nəyi necə yaşadığındır.

Birlikdə gülürsünüzsə bu xoşbəxtlikdir, birlikdə ağlayırsınızsa bu dostluqdur, amma birlikdə susursunuzsa bu artıq sevgidir.

Çox gözləyən, aza da ümid etməyi bacarar.

Əslində dünyada pis insan yoxdur, hər insanın varlığı bir rahatlıqdır, kimisi gələndə, kimisi gedəndə.

Birisinə yadlaşmağın ən məhvedici təzahürü yanında oturduğunu bilə-bilə onunla bir də heç bir zaman yaxın ola bilməyəcəyinin fərqində olmaqdır.
Ardı →

Kor olmamışdan öncə göz, saçların uclarınadək görər.

Kar olmamışdan öncə qulaq, ağcaqanad uçuşunu belə eşidər.

Dadbilmə qabiliyyətini itirməmişdən öncə dil, Tszı çayının suyunu Min çayının suyundan fərqləndirə də bilər.

İybilmə qabiliyyətini itirməmişdən öncə burun, quru ağacla çürük ağacın iyini belə fərqləndirər.

Bədəni iflic olmamışdan öncə insan daha bərk qaçar.

Şüurunu itirməmişdən öncə beyin, yalanı doğrudan daha asan fərqləndirə bilər.

Səbəb isə ondan ibarətdir ki, öz son həddinə çatmamış heç nə öz əksinə keçmir.
Davamı →

Həqiqət keçilməz bir səddir.

İtaətkarlığın səbəbi qorxudur, bu isə ağlı kütləşdirir.

Ağrıların çarəsi ağrılardır. İztirab özü insanı əzab çəkməkdən xilas edir.

Azadlıq və sevgi bir-biri ilə bağlıdır. Sevgi münasibət demək deyil. Səni sevirəm, çünki, məni sevirsən, bu, sevgi deyil, bu, çox bəsit bir ticarətdir, bazardan mal almaq kimi. Əsl sevgi qarşılığında heç nə gözləmədən verilən sevgidir, nə isə verdiyini hiss etməməlisən və sadəcə bu sevgi azadlığa doğru aparır.

İnsan yalnız təbiətdən uzaqlaşanda məbədlər, kilsələr, məscidlər əhəmiyyət kəsb etməyə başlayır.

Sizə iki şeytanın hekayəsini danışmaq istərdim. Yol boyunca addımlayan iki şeytan qarşıdan gələn bir kişinin yerdən nə isə götürdüyünü və ona nəzər saldıqdan sonra cibinə qoyduğunu görürlər. Şeytanlardan biri «o kişi nə götürdü elə?” — deyə soruşdu. Digər şeytanın cavabı isə „bir parça həqiqət” oldu. “Onda bu sənin üçün çox pis işdir” — dedi şeytan. Cavab isə „Yox, tam olaraq elə deyil. Mən ona bu işi görməkdə kömək edirəm” oldu.
Ardı →

Bayağılıq — insanın özünün anlamadığı hər şeyə nifrətlə yanaşma qabiliyyəti ilə səciyyələnən xəstəlikdir. Bu bayağılığın dərinliyi də o adamı heyrətləndirən faydasız və dəyərsiz əşya və hadisələrin çoxalmasıyla artır.

Antisemitizm heç də qorxunc deyil, sadəcə iyrənc, rəzil və axmaqdır: ona görə iyrəncdir ki, şəxsiyyətə qarşı deyil, qana qarşı yönəlibdir, ona görə rəzildir ki, həqarətli görsənmək istəsə də, paxıldır, ona görə axmaqdır ki, məqsədi dağıtmaq olduğu halda onu daha da birləşdirir. Yəhudilər o zaman yəhudi olmayacaq ki, yəhudi olmaq milli anlamda sərfəli olmayacaq, əxlaqi anlamda rüsvayçılıq olacaqdır. Əxlaqi mənada yəhudi olmaq o zaman rüsvayçılıq olacaq ki, bizim xristian ağalar, nəhayət, həqiqi xristian olacaqlar, başqa sözlə — başqalarının həyatını yaxşılaşdırmaq xətrinə öz həyat şərtlərini şüurlu şəkildə pisləşdirəcək, bu pisləşmədən də həzz alıb sevinəcəklər. Amma hələ ki, bu baş verməyib, iki min il də bunun üçün kifayət etməyib.

Söyüşlər nitqinizin təsviri vasitəsinə çevrilibdir.

Ədəb cinsiyyətsizdir. Nəzakət seksualdır.

İspanlar həmişə qüssəli ehtiras haqda mahnı oxuyar, ruslar isə — ehtiraslı qüssə haqda.

Ardı →

Daş üstünə daş qoya-qoya yaratdığın dünyanın dağıldığını görmək azmış kimi, hələ altında qalmaq da var!

Hər yeni doğulmuş körpə yeni bir dünyadır.

İnsanın adı axırıncı dəfə nə vaxt çəkilsə, o gün ölər. Yəni fiziki olaraq dünyanı tərk etmək çox da vacib deyil. Onsuz da hamımız nə vaxtsa gedəcəyik. Amma adımızın anılmadığı gün həqiqətən bu dünyanı tərk edəcəyik.

Mən hər şeyi sevirəm, kimlərinsə yaşadığı, paylaşdığı hər şeyi sevirəm. Tarixi sevmirəm, ənənəni sevirəm. Tarix ölür, ənənə yaşayır.

Mən müğənni, bəstəkar kimi doğulmamışam. Fikirlərimi bölüşmək üçün gəlmişəm. Bu, mahnı oxumaqla da oldu, televiziya proqramında uşağın saçını oxşamaqla da.
Ardı →

Mənim əsərlərim həyat və qidadır, ət və qandır. Onlarda nə ağıl, nə də hiss axtarın.

Sürrealizm dağıdıcıdır; təxəyyüllümüzü məhdudlaşdıran bütün qandalları məhv edir.

Mən narkotik qəbul etmirəm. Mən özüm narkotik maddəyəm.

Hər səhər yuxudan oyananda yenidən fövqəladə həzz yaşayıram: Salvador Dali olmağın həzzini!

Mən həmişə başqalarının görmədiklərini görmüşəm, amma başqalarının gördüklərini heç vaxt görməmişəm.

Ölüm mənim köhnə dostumdur. Yəqin gələndə ona deyəcəm: «Oturun, dincəlin! Bəlkə şampan içək?”. Axı mən ürəyimin dərinliyində qorxağam.

Taleyə iki şeyə görə minnətdaram: Birinci — ispan olduğum, ikinci — Salvador Dali olduğum üçün.
Ardı →

Sənin üçün deyildi o qədər etdiyim şeylər, sadəcə sən zənn etdiyim biri üçün idi.

Dəyişdiyimi deyirlər. Xeyir! Qəbul etmirəm. Mən sadəcə bir pillə qalxdım, artıq uzun-uzun susa bilirəm.

Necə ki, insan ağzında yediyinin dadını yox etməmək üçün heç bir şey yemək istəməz, o da son gördüyü görüntünü itirməmək üçün yeni bir şeyi görmək istəmirdi əslində. 

İnsan neçə həyat yaşayandan sonra yorular? Neçə ildən sonra yaşlı, neçə məğlubiyyətdən sonra bezgin, neçə sevdadan sonra qəlbsiz, neçə kəlmədən sonra lal olar?

Mən qapalı sandığın içində gün işığına çıxmağı gözləyən dəfinə deyiləm. Zatən mənə verəcəyin sualların aşağı-yuxarı bütün cavabları səndə gizlidir. Məni kəşf etməyə çalışmağını da, kəşf etdiyini zənn etməyini də istəmirəm. Hələ heç bir zərrə belə özümüzü tanıya bilməmişkən bir-birimizi tanımaq məcburiyyətində deyilik. 
Ardı →

Yaxşı insan yaxşı əlamətləri görür.

Daxili səsinizi eşitmək üçün səssiz günlərə ehtiyacınız var.

Ölü at belində olduğunuzu anlamısınızsa, dərhal enin!

Başqalarının hərəkətlərini mühakimə etməzdən əvvəl öz izlərinizə baxın.

Vətən- özünüzü yaxşı hiss etdiyin istənilən yerdir.

Deyiləcək sözün varsa, onda qalx qoy hamı səni görsün.

Dost həmişə dost, düşmən isə həmişə düşmən olaraq yaranmır.

Dünyada hər şeyin öz mahnısı var.

Övlad qonaqdır: bəslə, böyüt, öyrət və azad et.

Yaxşı deyilmiş söz yaxşı nişan alınmış balta zərbəsindən daha sərrastdır.

Hətta ölü balıq axın istiqamətində üzə bilir.

Dünyada hər şeyin bir məqsədi var.
Ardı →

Çandra Mohan Racniş (Oşo) 1931-ci ilin 11 dekabrında Hindistanın Madhya Pradeş əyalətinindəki Kuçvada kəndində dünyaya gəlib. Uşaqlıq illərindən etibarən, başqaları tərəfindən verilən məlumatlar və inancları əldə etməkdənsə, həqiqəti özü axtarmaq qərarına gəlib. 21 yaşında universiteti bitirib və Jabalpur Universitetində fəlsəfə dərsi deyib. Eyni zamanda bütün Hindistanı gəzərək mühazirələr söyləyib, ictimai müzakirələrdə mühafizəkar dini liderlərə meydan oxuyub, ənənəvi inancları ifşa edib. Oşo özünü " əsl ekzistensialist" adlandırırdı.

1960-cı illərin sonu Oşo artıq öz dinamik meditasiyasını təkmilləşdirməyə başlamışdı.

Qərbli gənclər Oşodan 1970-ci illərin əvvəllərində xəbərdar olmağa başladılar. 1974-cü ildə Hindistanın Pune şəhərində «komunna» quruldu. Oşo Qərbdən gələn və sayları getdikcə artan gənclərə insan şüurunun inkişafının bütün istiqamətləri haqqında mühazirələr dedi.

Onun mühazirələri 30-dan çox dilə tərcümə olunub, 600-dən çox cild şəklində yayımlanıb.

Oşo 1985-ci ildə köçkünlərin statusu haqqında qanunu pozduğuna görə həbsdə olduğu vaxt 19 yanvar 1990-cı vəfat etdi. Başqa iddialara görə Amerika agentləri tərəfindən zəhərlənərək öldürülüb.

Ardı →

Murad Menteş müasir türk yazıçısıdır. 1974-cü ildə İstanbulda anadan olub. “Dublyorun dilemması”, “Qorxma, mən varam” kimi romanları var. Yazıçının sonuncu “Ruhi Müscərrəd” romanı Türkiyədə olduqca ciddi marağa səbəb olub. Əsərdə, 100 yaşlı İstiqlal savaşı qazisindən, dünyanı ağuşuna alan reklam imperiyasından danışılır. Murad Menteşin “Ruhi Mücərrəd” romanından seçmə fikirlər:

— Həyat necə gedir?
— Onu yaşayan birindən soruş.

— Dünən görüşə bilmədik, hardaydınız?
— 30 il bundan qabaq “3 ay ömrünüz qaldı” deyən həkimin dəfn mərasimində idim.
— Qəbri nurla dolsun.

“Kim yüz yaşında olmaq istəyər ki?” – deyə mızıldandı.
“99 yaşındakılar”- dedim.

Ardı →